Van overbodig tot irritant lawaai, zo werd de vrouwenstem vaak beschouwd vanaf de Griekse oudheid tot vandaag. Dit stelt Anne Carson in haar essay The Gender of Sound (1992). Hierin legt ze bloot hoe de patriarchale cultuur getracht heeft vrouwen de mond te snoeren door het vrouwelijke geluid op ideologische wijze te associëren met monsterlijkheid, wanorde en dood.
Jan Martens liet zich inspireren door Carsons werk bij het maken van VOICE NOISE. Enkele innovatieve, onbekende en/of vergeten vrouwenstemmen uit de afgelopen honderd jaar muziekgeschiedenis krijgen hier een podium. Hierbij zet hij een volgende stap in Carsons streven naar het vormgeven van een alternatieve canon.

Nadat hij met grote groepen heeft gewerkt in zijn recente producties – any attempt will end in crushed bodies and shattered bones en FUTUR PROCHE – keert Jan Martens terug naar een productie voor een klein ensemble van zes dansers. Zij gaan de confrontatie aan met opnames waarin de menselijke stem te horen is in allerlei gedaantes: neuriënd, sussend, krijsend, fluisterend, zingend. Gaandeweg ontdekken zij hun eigen stem.

• Jan Martens (°1984, België) studeerde aan de Fontys Dansacademie in Tilburg en studeerde in 2006 af aan de opleiding Dans van het Artesis Koninklijk Conservatorium in Antwerpen. Sinds 2010 maakt hij zijn eigen choreografisch werk dat door de jaren heen met steeds groter wordende regelmaat voor nationaal en internationaal publiek gespeeld wordt. Zijn obsessie met getallen, geometrie en patronen ontmoet de unieke fysieke talen van zijn performers, wat leidt tot een hervonden interesse in de dans zelf: in detail en subtiliteit, in het opnieuw definiëren van gratie en elegantie.